Νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι εξετάζει τον αντίκτυπο που έχει το άγχος της μητέρας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στη νευροανάπτυξη των μωρών.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Molecular Psychiatry.
Τα γεγονότα της ζωής του προγεννητικού στρες της μητέρας σχετίζονται με δυσμενή νευροαναπτυξιακά αποτελέσματα στους απογόνους. Οι βιολογικοί μηχανισμοί που διέπουν αυτές τις συσχετίσεις είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστοι, αλλά μια χημική αντίδραση στο σώμα κατά την οποία ένα μικρό μόριο γνωστό ως ομάδα μεθυλίου προστίθεται στο DNA, που ονομάζεται μεθυλίωση του DNA, πιθανότατα παίζει ρόλο, σύμφωνα με τους ερευνητές. Αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να παρέχουν νέες γνώσεις για το πώς το εμβρυϊκό περιβάλλον επηρεάζει δυνητικά όχι μόνο τη νευροανάπτυξη, αλλά και τον μεταβολισμό και τις ανοσολογικές λειτουργίες.
Περισσότερα από 5.500 άτομα συμμετείχαν στη μελέτη με αυτόν τον πληθυσμό χωρισμένο σε 12 ξεχωριστές κοόρτες, σύμφωνα με την Anna Ruehlmann, μεταδιδακτορική υπότροφο στο Τμήμα Επιστημών Περιβάλλοντος και Δημόσιας Υγείας στο Κολέγιο Ιατρικής του UC και επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας.
«Η μελέτη μας είναι η πρώτη που εξετάζει ένα τόσο μεγάλο μέγεθος δείγματος και εξετάζει ολόκληρο το επιγονιδίωμα, επομένως δεν εξετάζει μόνο τα γονίδια ελέγχου του στρες όπως σε προηγούμενες μελέτες, αλλά εξετάζει όλες τις διαθέσιμες επιγονιδιωματικές θέσεις αυτή τη στιγμή που μπορείτε να μελετήσετε. ” αυτή λέει.
Η έρευνα εξετάζει πέντε ξεχωριστές κατηγορίες στρες που αντιμετωπίζουν οι μέλλουσες μαμάδες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Είναι οικονομικό άγχος, σύγκρουση με έναν σύντροφο, σύγκρουση με μέλος της οικογένειας ή φίλο, κακοποίηση (συμπεριλαμβανομένης της σωματικής, συναισθηματικής και ψυχικής) και θάνατος φίλου ή συγγενή, καθώς και μια αθροιστική βαθμολογία που συνδυάζει όλες τις κατηγορίες.
«Βρήκαμε ότι όταν η μαμά βίωσε σωρευτικό άγχος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, υπήρχε, στην πραγματικότητα, μια συσχέτιση με τη μεθυλίωση του DNA στο αίμα του ομφάλιου λώρου, η οποία είναι ένα είδος επιγενετικής τροποποίησης στο μωρό που αναπτύσσεται στη μήτρα», λέει ο Ruehlmann. . “Μια επιγενετική τροποποίηση είναι κάτι που δεν αλλάζει την αλληλουχία του DNA, ωστόσο το DNA τροποποιείται, κάτι που είναι δυναμικό και μπορεί να αλλάξει ως απόκριση στις περιβαλλοντικές εκθέσεις. Επομένως, είναι κάτι που μπορεί να ενεργοποιηθεί ή να απενεργοποιηθεί αργότερα στο η ζωή του παιδιού ή κάτι που ίσως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, είναι ακόμα άγνωστο. Πιστεύεται ότι είναι ένας μηχανισμός ελέγχου της γονιδιακής έκφρασης.”
Ο Ruehlmann λέει ότι ένα άλλο άγνωστο είναι πώς αυτή η διαδικασία επηρεάζει τα παιδιά μόλις γεννηθούν.
«Βρήκαμε πέντε συγκεκριμένες θέσεις μεθυλίωσης του DNA με τρεις διαφορετικούς μητρικούς στρεσογόνους παράγοντες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης», λέει. «Το ένα ήταν το σωρευτικό στρες και οι ειδικοί τομείς άγχους της σύγκρουσης με την οικογένεια/φίλους, την κακοποίηση (σωματική, σεξουαλική και συναισθηματική) και τον θάνατο ενός στενού φίλου/συγγενή που σχετίζονταν με τη μεθυλίωση του DNA στο αναπτυσσόμενο έμβρυο. Τα επόμενα βήματα είναι να κάνουμε κάποιες λειτουργικές αναλύσεις για να δούμε πώς λειτουργούν πραγματικά αυτά τα γονίδια και πώς η μεθυλίωση του DNA επηρεάζει την έκφρασή τους».
Ο Ruehlmann περιγράφει τη διαδικασία ως ένα τεράστιο παζλ.
«Οι επιγενετικές τροποποιήσεις είναι μια πολύ δυναμική διαδικασία, υπάρχουν πολλές αλλαγές που μπορούν να συμβούν ως απάντηση σε περιβαλλοντικούς παράγοντες», λέει. “Αυτό που βλέπετε βιολογικά στην αρχή της εμβρυϊκής ανάπτυξης μπορεί να μην δείτε το αποτέλεσμα παρά αργότερα κατά την ανάπτυξη του παιδιού. Είναι συναρπαστικό ως βιολόγος να αρχίσετε να αποκαλύπτετε μερικές από τις βιολογικές ενδείξεις για το πώς επηρεάζεται η νευροανάπτυξη κατά την ανάπτυξη του εμβρύου Υπάρχουν πολλά κομμάτια στο παζλ που δεν έχουν συνδεθεί ακόμα. Είναι πολύ συναρπαστικό.”
Πηγή : sciencedaily.com